İçerisinde bulunduğumuz Ramazan ayı dolayısı ile herkes gibi bizde de müthiş bir durgunluk var. Normal şartlarda son derece fazla olan ziyaretçi trafiğinin yerine "Hele bir şu Ramazan'ı uğurlayıp bayramı geçirelim daha çok bir araya geliriz" söyleminin tavan yaptığı zamanları yaşıyoruz.

Böyle bir süreçte insan daha fazla yalnız kalıyor, yalnız kalan her insan gibi biz de iç hesaplaşmaya daha fazla zaman ayırıyoruz. Dostlarımızı, siyasetimizi, ticari hayatımızı, sosyal hayatımızı daha fazla masaya yatırıyor, sonra da "Bu hesaplaşmanın sonu sınırı yok, hayat böyle de güzel. Allah dostlarımızın eksikliğini vermesin" diye fırına pide almaya gidiyoruz, aklımızda ise "-Acaba dostlarımız bizim yokluğumuzu ne kadar derinden hissediyor?" ile başlayan sorular var..

Şair Yılmaz Odabaşı

Biz şimdi ölsek; en fazla kahvede çaylar soğur
Yırtılır ömrümüzün yalan tutanakları,
Kaderimizi yazan bembeyaz kağıt soğur.
Yakmaz yokluğumuz kimsenin günlerini
Üç günde solan, yalan bir keder soğur.

şeklinde içimizi yakan dizeleri ile aslında umursanmak ya da umursanmamak gibi artık bizi terk eden insani duygular ile birlikte bir noktada içerisine düştüğümüz umutsuzluğun hangi boyutlarda olduğunu anlatmaya çalışıyor.

Okuyucularımız şu sıralar bizim yazılarımıza daha fazla duyarlılık gösterip, yazılarımızı okuduktan sonra kendi pencerelerinden yorum yaparak bir noktada bize yeni bir yol haritası çiziyorlar.

Dikkat ediyoruz yurt içinden yurt dışından bize var olan tüm iletişim araçlarından ulaşan okuyucularımız "Yahu arkadaş öldürdün bizi ara bütün yazıların dert dolu, sorun yumağı dolu, bir derdin, bir sıkıntın varsa bizde bilelim” diye sorup duruyorlar.

Aslında bizi "Bu kadar dertlenme, her şeyi sorun yapma" diye uyaran dostlarımızda umutlanmak adına fazla bir argümanlarının olmadığını çok ama çok iyi biliyorlar. Buna rağmen kendilerini sarıp sarmalayan bu kadar sıkıntıya rağmen bizim gibi kanaat önderlerinden iyimserlik dolu öğüt bekliyorlar.

Ramazan başlayalı beri ifar saatinden önce pide almak için fırına giriyoruz. Sıcak ekmek alanlardan çok bir önceki günden kalan bayat ekmekleri daha ucuz fiyata almaya çalışan insanımızı görüyor dertleniyoruz.

Manava gidiyoruz, işyerinin sahibi bizi görür görmez "Yüksel bey vatandaş yemek yemiyor mu, satmak için aldığımız sebzeleri ayıklamaktan, çöpe atmaktan bıktık usandık. Bu durum daha ne kadar devam edecek, yazsana bunları" dediğinde dertleniyoruz.

Haftada bir kontrol için sağlık kuruluşlarının yolunu tutuyoruz.

Sabah erken saatlerden itibaren derdine derman bulabilmek adına kuyruğa giren yüzlerce binlerce vatandaşımızın durumunu görüyor dertleniyoruz.

Gazeteye gelen her on misafirimizden dokuz tanesi “Oğlum askerden geldi iş yok. Kızım iki üniversite bitirdi iş bulamıyoruz, Allah rızası için yardımcı ol” diyen vatandaşlarımızın çaresizliğini görüyor dertleniyoruz.

Emeklilerin geçinemediğini görüyor dertleniyoruz,

Kredi kartı dolayısı ile bütün varlığına haciz gelen dostlarımızı görüyor dertleniyoruz,

Evinde aracı olduğu halde pahalı yakıt yüzünden aracını çalıştırmaktan korkan vatandaşlarımızı görüyor dertleniyoruz.

Bizde halkın ortalamasını yaşayan insanımızın başarılar ile sevinen onların üzüntüleri ile dertlenen bir medya mensubu olarak var olan bu olumsuzluklardan nasibimizi ister istemez alıyoruz herhangi bir çözüm bulamayınca da daha çok dertleniyoruz.

Sabah mesainin başlaması ile beraber olduğumuz misafirlerin yüzündeki olumsuz ifadeleri gördüğümüzde onların çaresizliğine şahit olduğumuzda kendilerini bu sarmaldan kurtaracak bir elin olmadığı da netleşince bizimde dudaklarımızdan "Ölsek hiç kimsenin umurunda olmayacağız" ifadeleri dökülüyor.

Halbuki yaşlı-genç-erkek-bayan kim varsa devleti yönetenlerin kendisini umursamasını, yalnız olmadığını hissettirmesini en zor anlarında bile kendisine uzanacak bir güçlü elin hemen yanı başında olmasını talep ediyor.

Ancak geldiğimiz noktada vatandaşımız artık kendisinin kaderine terk edildiğini çıplak göz ile gördüğünden bu yapının değişmesinin de kısa vadede mümkün olmadığını bildiğinden "Biz ölsek kimsenin umurunda olmaz" dizelerinin arkasına sığınmak zorunda kalıyor.

İşte bu noktada Yılmaz Odabaşı'nın 

Biz şimdi ölsek değişecek bir tek yeri vardır dünyanın
Anamın yanağında bir yer ıslanır,
O da anca toprağa girince soğur… 

şeklindeki dizeleri herkes için sığınılacak bir liman gibi hemen yanı başımızda duruyor, o andan itibaren herkes gibi bizde kendimizi umutsuzluk daha da önemlisi umursamazlık dolu o limana atmanın ve bir daha çıkmamanın hesabını yapıyoruz.

Bu kadar olumsuzluk içerisinde dertlenmeyelim de ne yapalım ?