Bahçe kapısını kilitlerken yolun karşısında ağacın altında kendini yağmurdan korumaya çalışan 60-65 yaşlarında orta boylu, saçlarına ak düşmüş, uzun boylu bir adamın bana imrenerek bakması dikkatimi çekti.
Lakin sonbaharda yapraklarını dökmeye başlamış olan meşe ağacı adamı ıslanmaktan koruyamıyordu. Benim elimde bulunan şemsiye ise karşıdaki adamın bana gıpta ile bakmasına neden olmuş ve bu durum da beni rahatsız etmişti.
Adamın gözlerindeki ifade benim yerimde olmak ister gibiydi. Arabaya doğru yürürken nasıl yardım edebilirim diye zihnimden geçirdim.
Arabaya almak benim için çok büyük bir risk teşkil edebilirdi. Çünkü tanımıyordum ama yardım da etmek istiyordum. Arabaya binerken aklıma şemsiyemi vermek geldi. Arabanın yönünü değiştirip adamın beklediği kaldırıma yanaşarak pencereden şemsiyemi uzattım.
Şemsiyemi size verebilirim dediğimde adamın gözündeki imrenme duygusu yerini minnettarlığa bırakmıştı. Şemsiye ile işiniz biterse demirlerin arasından bahçeye bırakırsınız, dedim.
“Saat 22:00’de işten dönüyorum ancak o zaman bırakabilirim çok teşekkür ederim” dedi.
“Bırakırsanız minnettar olurum çünkü tanımadığım birine iyilik yapmaya devam edeceğim” dedim ve oradan ayrıldım.
Yolda ilerlerken yaptığım davranışın doğru olup olmadığının muhasebesini zihnim istemeden yaptığında faturayı vicdanım ‘İyilik yap denize at balık bilmezse Halik bilir’ atasözüne kesti ve böylece konuyu kapatmış oldum.
Yaşananlar zihnimde bitiğinden iş dönüşü bahçeye bakmak aklıma gelmedi. Yeğenimle günün muhasebesini yaparken olayı hatırladım ve bahçede şemsiye görüp görmediğini sordum. “Yok teyze görmedim niye soruyorsun” dedi.
Yeğenimin benimle dalga geçip bununla da kalmayıp bütün aile fertlerine anlatıp güleceğini bildiğim için boş ver gitsin dedim. Yeğenim ağzımdan laf alamayacağını bildiği için üstelemedi ve konu kapandı. Ertesi gün eve geldiğimde şemsiyeyi kapıda ben geldim der gibi buldum.
Elime aldım ve içeri girdim hikayeyi olduğu gibi yeğenime anlattım. Teyze çok etkilendim fakat dün anlatsaydın güler ve dalga geçerdim dedi. Yeğenime karşılıksız iyilik yapmayı bir öğretmen olarak, yaparak ve yaşayarak öğretmiş oldum.
